Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πύργος. Γύρω του λουλούδια άνθιζαν και τα πουλιά στα δέντρα έχτιζαν φωλιές. Ο πύργος αυτός είχε δύο πατώματα. Στο πάνω πάτωμα ο ήλιος ζέσταινε τους άσπρους τοίχους και οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί μπορούσαν μετά τη δουλειά τους να αγναντεύουν τη θάλασσα. Τους ανθρώπους αυτούς κάποιοι τους έλεγαν κακούς, κάποιοι τους φοβόντουσαν, κάποιοι προσπαθούσαν να τους μιμηθούν και άλλοι απλά να τους καταλάβουν. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν κακοί, απλώς είχε περάσει καιρός από τότε που είχαν ορμή και όνειρα. Τώρα πια, με όση ορμή τους είχε απομείνει προσπαθούσαν να επιβληθούν στους ανθρώπους του κάτω πατώματος.

Στο κάτω πάτωμα ζούσαν άνθρωποι πιο κινητικοί, άνθρωποι που ξεχείλιζαν με όνειρα και ελπίδες. Τις ελπίδες τους αυτές τις ζωγράφιζαν με χρώματα πάνω στους τοίχους του πύργου, μα αυτοί ως δια μαγείας παρέμεναν πάντα λευκοί. Γι’αυτό το λόγο,ονόμασαν το χώρο τους ψυχιατρείο. Σε μια γωνιά του ψυχιατρείου λοιπόν, υπήρχε ένα δωμάτιο πάντα κλειστό και θεοσκότεινο.

Εμείς, κάποιοι άνθρωποι του κάτω πατώματος

Αφού κοιτάξαμε τους εαυτούς μας στα μάτια, αφού αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες μας, αποφασίσαμε να μην αναλωθούμε σε σκεπτικολογία, κριτική, απόδοση ευθυνών πάνω στο γιατί στο ψυχιατρείο και στο πανεπιστήμιο γενικότερα νιώθουμε πια ότι δε ζούμε. Αποφασίσαμε να δράσουμε.

Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για έκφραση

Για να γεμίσουμε με χρώμα το χώρο μας και με δημιουργικότητα το χρόνο μας

Για να δράσει το σύνολο συλλογικά και το άτομο αυθόρμητα, έξω από κοινωνικά στερεότυπα και ιδεολογικά στεγανά

Για να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοιχτών συζητήσεων, ατομικών και συλλογικών ζυμώσεων

Για να δώσουμε διέξοδο στη σκέψη μας να περιπλανηθεί πιο πέρα από την πεπατημένη της στείρας εκπαίδευσης

Για να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε

Και επειδή θεωρούμε ότι το αναγκαίο πρέπει να είναι και άμεσο και δε χρειάζεται να περνάει μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες, οικειοποιούμαστε αυτό το χώρο με σκοπό και ελπίδα να οικειοποιηθούμε όλα όσα μας περιβάλλουν, όλα όσα μας στερήθηκαν, όλα όσα μας ανήκουν, όλα.

Έτσι οι άνθρωποι του κάτω πατώματος πήραν τη ζωή στα χέρια τους...