Πως , που πότε και γιατί…?

Σήμερα 15/3/2010 επιλέξαμε να καταλάβουμε την αίθουσα Δ του τμήματος βιολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης δίπλα σ’ένα χώρο γνώριμο για μας, στο ψυχιατρείο!

Όσον αφορά το χώρο…

Είναι γνωστός σε όλους ως ψυχιατρείο μιας και περιβάλλεται από λευκούς τοίχος που καθημερινά πνίγουν διαθέσεις, ορέξεις και όνειρα. Στη μικρή αίθουσα Δ λοιπόν, που συνεχώς αντικρίζαμε την πόρτα της κλειστή μιας και ελάχιστα χρησιμοποιείτο για εκπαιδευτικούς και μη σκοπούς, επιλέξαμε να δώσουμε ζωή ( εδώ πρέπει να ζητήσουμε ένα συγνώμη στον εργαζόμενο της συντήρησης που εσκεμμένα παραπλανήσαμε με μια πρόφαση και να επαναλάβουμε πως ουδεμία σχέση και γνώση για τις προθέσεις μας είχε)

Γιατί κατάληψη..?

Νιώθοντας ότι οι υπάρχουσες μορφές πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης δεν μας καλύπτουν και την κατάληψη ως πράξη, μια στιγμή απελευθέρωσης, ένα ακόμη εργαλείο στο οπλοστάσιο της ανατροπής ζυμωθήκαμε και αποφασίσαμε να οικειοποιηθούμε το χώρο . Για μας είναι ξεκάθαρο πως η λειτουργία του χώρου είναι μέσα στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και μόνο στραμμένη ενάντια σε κάθε εξουσία, ιεραρχία και οποιαδήποτε δομή εξευτέλισης της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας μπορεί να αποτελέσει μια ρωγμή στο οικοδόμημα της αλλοτριωμένης καθημερινότητας του καπιταλιστικού κόσμου.
Ο σκοπός λοιπόν του καταλυμένου αυτού χώρου είναι διπλός. Να προωθήσει την άρνηση του γερασμένου κόσμου οργανώνοντας την επιθετική εναντίωση σ' αυτόν και να προτάξει δημιουργικές απαντήσεις για την οργάνωση της καθημερινότητας, τη διαχείριση του χρόνου, την προώθηση της επαφής και της επικοινωνίας.

Οι αξιώσεις μας…

Όσον αφορά το κατειλημμένο πλέον στέκι στο ψυχιατρείο αξιώνουμε να γίνει σημείο συνεύρεσης και αφετηρία για τη συλλογικοποίηση της αγωνίας και της χαράς.
Να γίνει χώρος δημιουργικότητας και προώθησης της ατομικής και συλλογικής έκφρασης με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Να είναι χώρος ανοιχτός κοινωνικός, που επιθυμεί την αλληλεπίδραση και τον εμπλουτισμό του με ιδέες και ανθρώπους. Χώρος που επιθυμεί να διαχύσει τις όποιες κατακτήσεις του και να ανοίξει μια κοινωνική προοπτική γι' αυτές μέσα και έξω από τον πανεπιστημιακό χώρο..

Για τις κακές γλώσσες…

Όσοι λοιπόν προφτάσουν να πουν πως για μια ακόμη φορά έγινε κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή πως αφαιρούμε από το άψυχο εκπαιδευτικό δυναμικό μια αίθουσα διδασκαλίας έχουμε να πούμε πως,
για το πρώτο, νά΄στε σίγουροι πως εδώ θα’μαστε… και,
για το δεύτερο έχουμε να πούμε στους σοφούς αυτού του πανεπιστημίου πως απέναντι σε μία κλειδωμένη πόρτα προτάσσουμε τη δική μας ζωή και σκέψη…


εις το επανειδήν…
από τη συνέλευση στο στέκι του ψυχιατρείο