Ξανά από την αρχή και πιο σταράτα...

Ξανά από την αρχή και πιο σταράτα...

Από τις 15/3/2010 έχουμε επιλέξει να καταλάβουμε την αίθουσα Δ του βιολογικού στο ψυχιατρείου.
Καταρχάς η συγκεκριμένη αίθουσα ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ πως δεν χρησιμοποιούνταν παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις, χωρίς βέβαια αυτό ,μόνο του, να αποτελεί το επιχείρημα της πράξης μας. Μέσα σ' αυτό το χώρο επιδιώκουμε και ΘΑ επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μία νότα ελεύθερης έκφρασης μέσα στο πανεπιστήμιο. Σε ένα πανεπιστήμιο που -όπως μας αποδείκνυαν και συνεχίζουν να αποδεικνύουν κάποιοι- μόνο πρόταγμα του αποτελεί η στείρα και μόνο γνώση. Μάλλον ξεχάσαν κάποιοι από τους πρώην επαναστάτες καθηγητές μας τα Πολυτεχνεία και λοιπά που επικαλούνται σε κάθε περίσταση υπεράσπισης της “ατομικής τους ιδιοκτησίας”, όπως οι ίδιοι αποκαλούν πολλές φορές τον πανεπιστημιακό χώρο. Ξημερώματα της 26/3/2010 κάποιοι, που πόσο κάποιοι μπορούν να θεωρηθούν αφού γνωστοί αποτελούν για μας, έσπασαν το τζάμι της πόρτας, αφαίρεσαν και κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της υλικοτεχνικής υποδομής(η ξεδιαντροπιά τους έφτασε μέχρι να πάρουν βιβλία και να βανδαλίσουν μουσικά όργανα!). Κινήθηκαν μάλιστα τόσο στοχευμένα που για μας μάλλον την ταυτότητά τους άφησαν πίσω.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας παιδιά που συμμετέχουν στο εγχείρημα άρχισαν τις εργασίες για να αποκαταστήσουν τις ζημιές, λιγοστοί μεν αλλά αρκετά συνειδητοποιημένοι για να βρίσκονται στο χώρο. Θεσμικοί και γνωστοί παράγοντες εμφανίστηκαν για να αποκαλέσουν μέχρι και εμπρηστές τους ανθρώπους που δούλευαν. Με τη γνωστή επιχειρηματολογία τους: για τα περί διδασκαλίας στην αίθουσα, την έναρξη αντιπαραθέσεων με άλλες “ομάδες” για το χώρο, τα “λίγα ψωμιά που μας απομένουν” και τα συναφή... μας προειδοποίησαν να τα μαζέψουμε και να φύγουμε.
Το γνωστό κομμάτι της προσωπικής στοχοποίησης ανθρώπων με γνωστή στους πανεπιστημιακούς χώρους δράση δε μας φοβίζει. Μας εξοργίζει. Όσοι λοιπόν επιλέξουν να πράξουν με αυτά τα μέσα είναι προτιμότερο να το ξανασκεφτούν.
Κυρίες και κύριοι! γνωστοί και μη εξαιρετέοι και λοιποί... είναι μάλλον αυταπόδεικτο πως το πρόβλημά σας δεν είναι η χρήση του χώρου και η ξαφνική έλλειψη μίας αίθουσας διδασκαλίας (χωρητικότητας 20 διδασκόμενων). Πόσο μάλλον όταν ολόκληρα τμήματα στερούνται πλήρως διδακτικών και εργαστηριακών υποδομών. Το πρόβλημά σας είναι η πολιτική του πράγματος. ΦΤΑΝΟΥΝ οι δικές σας πολιτικές εκπτώσεις απέναντι στην κοινωνία, ΦΤΑΝΟΥΝ οι συμβιβασμοί σας και ο διδασκαλικός σας μανδύας που προσπαθεί να μας καθυποτάξει κάτω από τα πανεπιστημιακά βιβλία. Μην ανησυχείτε άλλωστε για την πρόοδό μας...δε θα την εγκαταλείψουμε. Να είστε σίγουροι! Καλύτερα να ανησυχείτε για τα προτάγματα που περνάτε στα κεφάλια των μελλοντικών επιστημόνων. Άλλωστε τί εστί επιστήμονας για σας; Εκείνος ο εργαστηριακός τύπος που ξημεροβραδιάζεται μέσα σε ένα εργαστήριο φορώντας τα γνωστά προστατευτικά γυαλιά για το καλό της ανθρωπότητας; -Που για ποιο καλό μιλάμε αφού τη δουλειά τους αυτή θα 'ρθουν να καπηλευτούν οι ”γνωστοί άγνωστοι” για να τη μοσχοπουλήσουν στον κοσμάκη- ή μήπως εκείνος ο γνωστός με τα μεγάλα πατομπούκαλα, όντας λάτρης της θεωρητικής επιστήμης με τη λευκή κόλα και τα μυτοφαγωμένα μολύβια βγάζει βαρύγδουπα αποφθέγματα και θεωρήματα; Γιατί για μας επιστήμονας, γνώστης, μορφωμένος- ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το- είναι αυτός που μπορεί να σηκώσει το κεφάλι με γνώση και ηθική απέναντι στο πρόβλημα και να προτάξει λύσεις. Α! Και προβλήματα δεν είναι μόνο τα επιστημονικά...υπάρχουν και τα κοινωνικά. Ή μήπως εξαντλήσατε την προσπάθειά σας για λύσεις μέσα στα πολυτεχνεία; Μάλλον! Αλλιώς δεν εξηγείται η συμπεριφορά σας: “εδώ είναι πανεπιστήμιο”,”το ΧΑΡΒΑΡΝΤ της Μεσογείου”, “το στέκι...να πάψει να υπάρχει!στο φινάλε να έρθει η αστυνομία να τα βγάλει τα τσογλάνια”.
Έχετε δίκιο! μόλις ανακαλύψατε τα τσογλάνια του πανεπιστημίου. Είναι ο Γ. ο Δ. η Ε. ο Η, ο Θ ο Χ, η Χ, ο Ω και δεν ξέρουμε ποιοι άλλοι, οι αλήτες, οι ταραξίες. Βέβαια πού αλλού μπορούν να είναι οι τσογλαναραίοι; μήπως στις θεσμικές θέσεις; στις καθηγητικές έδρες; στις διοικητικές και πρυτανικές καρέκλες; προφανώς και όχι. Είναι πιο εύκολο να βλέπεις ως πρόβλημα του πανεπιστημίου τους προβληματισμένους φοιτητές και από προβληματισμένους να τους αποκαλείς προβληματικούς.
Για να τελειώνουμε και να μην μακρυγορούμε άλλο:
Κύριοι και κυρίες, πρόεδροι και λοιποί, όποιος δεν έχει τίποτα, δεν έχει τίποτα να χάσει.
Εις το επανειδήν...

ΥΓ 1: Καμία απολύτως ζημιά που αναφέρεται στον πανεπιστημιακό χώρο δεν προήλθε, προέρχεται και θα προέλθει από τη συλλογικότητα του στεκιού. Μην τρέξετε να μας χρεώσετε τίποτα μιας και αυτή είναι μια γνωστή τακτική καταστολής. Μαζέψτε καλύτερα τους προβοκάτορες και τα τσιράκια που από άλλους αντλούν την κινητήριο δύναμή τους και άλλοι τους δίνουν το ελεύθερο να πράττουν στα πανεπιστήμια.

ΥΓ 2: Για την οποιαδήποτε καταπάτηση και καταστροφή του στεκιού μέσα στην περίοδο του Πάσχα για μας υπάρχουν ήδη ηθικοί και μη αυτουργοί. Συνεπώς θα αποδοθούν οι αντίστοιχες ευθύνες.

Ανακοίνωση 1ης εβδομάδας - Στέκι ψυχιατρείου

Μία μόνο εβδομάδα έχει περάσει από τη στιγμή που καταλάβαμε και οικειοποιηθήκαμε μία "νεκρή" τον περισσότερο καιρό αίθουσα στο κέντρο του χώρου που περνάμε ένα μεγάλο τμήμα της καθημερινότητας μας. Μιας καθημερινότητας την οποία εμείς επιθυμούμε πλούσια σε ζυμώσεις τόσο ακαδημαϊκές, όσο πολιτικές, πολιτιστικές και κοινωνικές. Σ΄ αυτό το πλαίσιο κι εμείς δραστηριοποιηθήκαμε…

Έτσι, έχουμε προγραμματίσει να ασχολούμαστε κάθε μήνα με μία θεματική στα πλαίσια της οποίας να γίνονται προβολές ταινιών, συζητήσεις και αναλύσεις εκ του μηδενός ανοιχτές για όλους, προκειμένου ο καθένας να διαμορφώσει τη δική του άποψη. Επίσης, στους στόχους μας είναι η οργάνωση φροντιστηρίων και μαθημάτων πάνω σε διάφορα θέματα.

Ωστόσο στο μικρό διάστημα κατάληψης του χώρου έχουν ήδη γίνει ποικίλες δράσεις. Με την είσοδο μας η αίθουσα έγινε ικανή να φιλοξενεί ανάγκες όπως συζητήσεις ,συνελεύσεις , διάβασμα , χρήση υπολογιστών και άλλες δραστηριότητες. Δημιουργήθηκε δανειστική βιβλιοθήκη με τη συνεισφορά βιβλίων από τον καθένα μας για τον καθένα μας με σκοπό την κάλυψη θεμάτων πέρα από το επιστημονικό, που καλώς μας προσφέρεται από τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Παράλληλα άρχισε να τρέχει η δημιουργία ηλεκτρονικού αρχείου που περιλαμβάνει από μουσική και ταινίες μέχρι βιβλία και σημειώσεις μαθημάτων. Ο χώρος έξω από το στέκι ή αλλιώς ψυχιατρείο άρχισε να παίρνει διαφορετική και πιο ανθρώπινη όψη. Ένας πάγκος αυτοδιαχειριζόμενου καφενείου λειτουργεί έξω από το στέκι. Οι κάδοι σκουπιδιών ζωγραφίστηκαν και στερεώθηκαν στους τοίχους, με σκοπό ο χώρος να παραμένει καθαρός και κάποιες γλάστρες τοποθετήθηκαν στις σκάλες. Μέσω αυτών των πρωτοβουλιών επήλθε ως φυσικό επακόλουθο η κοινωνικοποίηση ατόμων που άρχισαν να συναντιούνται στο στέκι και που αυθόρμητα οδήγησε σε ένα ανοιχτό γλέντι το Σάββατο 20/03/2010, στον αίθριο χώρο πάνω από το ψυχιατρείο.

Φαίνεται, τελικά, πως όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στο να γίνει το σκοπίμως αποκεντρωμένο πανεπιστήμιο κέντρο δράσεων, προβλημα-τισμού και αντιπληροφόρησης !

Η απάντηση μας στις όποιου είδους επιθέσεις έγιναν και πιθανά ακολουθήσουν είναι ότι ο χώρος δεν θα επιστρέψει στην παλιά στείρα μορφή του και θα τον διεκδικούμε ανά πάσα στιγμή.

Καλούμε όλο τον κόσμο που πιστεύει σε ένα Πανεπιστήμιο που χωράει ταυτόχρονα πολιτικές, πολιτιστικές, κοινωνικές και ακαδημαϊκές ζυμώσεις να συμμετέχει στις ανοιχτές συνελεύσεις και δράσεις του στεκιού.

1^η Συνέλευση μετά το Πάσχα 12/4/2010 στις 14:00

Στέκι ψυχιατρείου

Ανοιχτή συνέλευση στο στέκι του ψυχιατρείου

Δευτέρα 22/03/2010

Ανοιχτή συνέλευση στο Στεκι του Ψυχιατρείου στις 14:00
Θέματα που θα συζητηθούν :
- οργάνωση προβολών/αφισα
-συζήτηση/κείμενο
-Διαχείρηση χώρου

Το παρόν blog είναι μία προσωρινή προσπάθεια επικοινωνίας, ελπίζουμε σύντομα να έχουμε τον δικό μας δικτυακό χώρο.

Αύριο Παρασκευή 19/03/2010 υπάρχει κάλεσμα για ανοιχτή συνέλευση στις 14:00 και στις 19:00 θα ξεκινήσει εκδήλωση ενάντια στον φασισμό και τις εκφάνσεις του. Έπειτα θα ακολουθήσει προβολή ταινίας και συζήτηση.

Πως , που πότε και γιατί…?

Σήμερα 15/3/2010 επιλέξαμε να καταλάβουμε την αίθουσα Δ του τμήματος βιολογίας στο πανεπιστήμιο Κρήτης δίπλα σ’ένα χώρο γνώριμο για μας, στο ψυχιατρείο!

Όσον αφορά το χώρο…

Είναι γνωστός σε όλους ως ψυχιατρείο μιας και περιβάλλεται από λευκούς τοίχος που καθημερινά πνίγουν διαθέσεις, ορέξεις και όνειρα. Στη μικρή αίθουσα Δ λοιπόν, που συνεχώς αντικρίζαμε την πόρτα της κλειστή μιας και ελάχιστα χρησιμοποιείτο για εκπαιδευτικούς και μη σκοπούς, επιλέξαμε να δώσουμε ζωή ( εδώ πρέπει να ζητήσουμε ένα συγνώμη στον εργαζόμενο της συντήρησης που εσκεμμένα παραπλανήσαμε με μια πρόφαση και να επαναλάβουμε πως ουδεμία σχέση και γνώση για τις προθέσεις μας είχε)

Γιατί κατάληψη..?

Νιώθοντας ότι οι υπάρχουσες μορφές πολιτικής και πολιτιστικής έκφρασης δεν μας καλύπτουν και την κατάληψη ως πράξη, μια στιγμή απελευθέρωσης, ένα ακόμη εργαλείο στο οπλοστάσιο της ανατροπής ζυμωθήκαμε και αποφασίσαμε να οικειοποιηθούμε το χώρο . Για μας είναι ξεκάθαρο πως η λειτουργία του χώρου είναι μέσα στα πλαίσια της αυτοοργάνωσης και μόνο στραμμένη ενάντια σε κάθε εξουσία, ιεραρχία και οποιαδήποτε δομή εξευτέλισης της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας μπορεί να αποτελέσει μια ρωγμή στο οικοδόμημα της αλλοτριωμένης καθημερινότητας του καπιταλιστικού κόσμου.
Ο σκοπός λοιπόν του καταλυμένου αυτού χώρου είναι διπλός. Να προωθήσει την άρνηση του γερασμένου κόσμου οργανώνοντας την επιθετική εναντίωση σ' αυτόν και να προτάξει δημιουργικές απαντήσεις για την οργάνωση της καθημερινότητας, τη διαχείριση του χρόνου, την προώθηση της επαφής και της επικοινωνίας.

Οι αξιώσεις μας…

Όσον αφορά το κατειλημμένο πλέον στέκι στο ψυχιατρείο αξιώνουμε να γίνει σημείο συνεύρεσης και αφετηρία για τη συλλογικοποίηση της αγωνίας και της χαράς.
Να γίνει χώρος δημιουργικότητας και προώθησης της ατομικής και συλλογικής έκφρασης με κάθε διαθέσιμο μέσο.
Να είναι χώρος ανοιχτός κοινωνικός, που επιθυμεί την αλληλεπίδραση και τον εμπλουτισμό του με ιδέες και ανθρώπους. Χώρος που επιθυμεί να διαχύσει τις όποιες κατακτήσεις του και να ανοίξει μια κοινωνική προοπτική γι' αυτές μέσα και έξω από τον πανεπιστημιακό χώρο..

Για τις κακές γλώσσες…

Όσοι λοιπόν προφτάσουν να πουν πως για μια ακόμη φορά έγινε κατάχρηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή πως αφαιρούμε από το άψυχο εκπαιδευτικό δυναμικό μια αίθουσα διδασκαλίας έχουμε να πούμε πως,
για το πρώτο, νά΄στε σίγουροι πως εδώ θα’μαστε… και,
για το δεύτερο έχουμε να πούμε στους σοφούς αυτού του πανεπιστημίου πως απέναντι σε μία κλειδωμένη πόρτα προτάσσουμε τη δική μας ζωή και σκέψη…


εις το επανειδήν…
από τη συνέλευση στο στέκι του ψυχιατρείο

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πύργος. Γύρω του λουλούδια άνθιζαν και τα πουλιά στα δέντρα έχτιζαν φωλιές. Ο πύργος αυτός είχε δύο πατώματα. Στο πάνω πάτωμα ο ήλιος ζέσταινε τους άσπρους τοίχους και οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί μπορούσαν μετά τη δουλειά τους να αγναντεύουν τη θάλασσα. Τους ανθρώπους αυτούς κάποιοι τους έλεγαν κακούς, κάποιοι τους φοβόντουσαν, κάποιοι προσπαθούσαν να τους μιμηθούν και άλλοι απλά να τους καταλάβουν. Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν κακοί, απλώς είχε περάσει καιρός από τότε που είχαν ορμή και όνειρα. Τώρα πια, με όση ορμή τους είχε απομείνει προσπαθούσαν να επιβληθούν στους ανθρώπους του κάτω πατώματος.

Στο κάτω πάτωμα ζούσαν άνθρωποι πιο κινητικοί, άνθρωποι που ξεχείλιζαν με όνειρα και ελπίδες. Τις ελπίδες τους αυτές τις ζωγράφιζαν με χρώματα πάνω στους τοίχους του πύργου, μα αυτοί ως δια μαγείας παρέμεναν πάντα λευκοί. Γι’αυτό το λόγο,ονόμασαν το χώρο τους ψυχιατρείο. Σε μια γωνιά του ψυχιατρείου λοιπόν, υπήρχε ένα δωμάτιο πάντα κλειστό και θεοσκότεινο.

Εμείς, κάποιοι άνθρωποι του κάτω πατώματος

Αφού κοιτάξαμε τους εαυτούς μας στα μάτια, αφού αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες μας, αποφασίσαμε να μην αναλωθούμε σε σκεπτικολογία, κριτική, απόδοση ευθυνών πάνω στο γιατί στο ψυχιατρείο και στο πανεπιστήμιο γενικότερα νιώθουμε πια ότι δε ζούμε. Αποφασίσαμε να δράσουμε.

Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας για έκφραση

Για να γεμίσουμε με χρώμα το χώρο μας και με δημιουργικότητα το χρόνο μας

Για να δράσει το σύνολο συλλογικά και το άτομο αυθόρμητα, έξω από κοινωνικά στερεότυπα και ιδεολογικά στεγανά

Για να δημιουργήσουμε ένα χώρο ανοιχτών συζητήσεων, ατομικών και συλλογικών ζυμώσεων

Για να δώσουμε διέξοδο στη σκέψη μας να περιπλανηθεί πιο πέρα από την πεπατημένη της στείρας εκπαίδευσης

Για να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε

Και επειδή θεωρούμε ότι το αναγκαίο πρέπει να είναι και άμεσο και δε χρειάζεται να περνάει μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες, οικειοποιούμαστε αυτό το χώρο με σκοπό και ελπίδα να οικειοποιηθούμε όλα όσα μας περιβάλλουν, όλα όσα μας στερήθηκαν, όλα όσα μας ανήκουν, όλα.

Έτσι οι άνθρωποι του κάτω πατώματος πήραν τη ζωή στα χέρια τους...